Od kilku lat obserwuję powolnie postępującą falę nowej mody tworzenia gier. Polega ona na tym, że pojawia się jakiś pomysł na grę (często zaczerpnięty ze starszych gier, albo po prostu jest tak banalny, że takich gier było już pełno), do tego dokłada się trochę bardzo brzydkiej, niechlujnej wręcz grafiki, trochę oldschoolowych dźwięków rodem z 8-bitowców i nadaje się tej grze na koniec łatkę „retro”, żeby się lepiej sprzedała. Takich gier jest już na pęczki. Nie wyróżniają się niczym, nie są ani ciekawe, ani wciągające, ani innowacyjne. Do tego nie są też ładne ze względu na paskudną pikselowatą grafikę, która powstała nie z powodu ograniczeń sprzętowych, jak w latach 80-tych, lecz z powodu ograniczeń twórcy gry, który po prostu nic lepszego nie umiałby narysować. Zwykle w tych grach jest jeszcze jakaś potwornie denerwująca diskomuzyczka w tle, która zagłusza i tak nieciekawe dźwięki i gra gotowa. Ciekawe ile czasu twórca takiej gry poświęcił jej czasu. Dwa dni? Trzy? Może tydzień? Czytaj dalej →