Koło fortuny – z cyklu „jak spieprzyć grę”

Przeglądałem dziś losowo gry w emulatorze Atari XL/XE i przypadkiem trafiłem na grę zwaną Zabawa koło fortuny. Gra jest napisana w BASICu, więc nie jest ani piękna, ani wyjątkowa, ani dopracowana. Proste zgadywanie haseł i nic więcej.

Oczywiście ta gra wzorowana jest na teleturnieju Koło fortuny, który w latach 90-tych ubiegłego wieku gościł regularnie u milionów widzów w całej Polsce, a wcześniej też w innych krajach. Chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć zasad tej gry, gdyż każdy kto ma co najmniej 20 lat powinien go pamiętać. Program prowadził Wojciech Pijanowski, znany z tworzenia różnych teleturniejów i gier. Dopóki on był gospodarzem programu, to był on popularny. Potem popularność padła na pysk, gdy zmienił się prowadzący, jak i niektóre zasady teleturnieju. Jednak sama zabawa była przednia, każdy chętnie odgadywał w domu hasła i to pobudziło programistów do napisania swoich wersji tejże gry.

Tak było zapewne z wspomnianą przeze mnie Zabawą koło fortuny, której wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Jako, że tuż obok mnie siedzieli syn i żona, zachęciłem ich do zabawy w zgadywanie hasła w 4 kolorach i wielkich pikselach na ekranie. Po 5 minutach stwierdziłem, że gra się dość marnie, ale przecież była lepsza wersja tej gry! Ochoczo wyłączyłem grę i wybrałem inną – Magia fortuny. Pamiętałem, że była dość ładna, jak na Atari, więc na pewno będzie lepsza.

Jednak krótka chwila wyprowadziła mnie z błędu, kiedy zacząłem zauważać upierdliwości gry, która skutecznie próbowała testować moją cierpliwość. Nie jestem zbyt cierpliwy, więc po chwili zaczęło mnie denerwować, że na wszystko muszę czekać, a interfejs użytkownika próbuje być najbardziej nieintuicyjny i niewygodny, jak to tylko możliwe. Zacząłem wręcz myśleć, że BASIC’owa wersja gry była lepsza w graniu! Cholera brała mnie już, kiedy po raz trzeci przypadkowo przytrzymałem fire zbyt długo i wybrałem na ekranie opcję, która pojawiła się pod kursorem „myszy” obsługiwanej joystickiem. Jakiś geniusz wpadł na pomysł, by do gry, w której przede wszystkim należy podawać litery, lepszym będzie wybieranie ich joystickiem z listy zamiast wpisywanie ich z klawiatury! Kursor poruszany joystickiem nie rusza się szybko, bo przecież musi być precyzyjny, co po chwili potwornie irytuje i sprawia, że traci się ochotę na granie. Kręcenie kołem także nudzi, gdyż jest to tylko zwykła kilkuklatkowa animacja ruchu kołem, więc patrzenie na to mogło sprawiać przyjemność przez około 17 sekund, po czym chce się włączyć turbo, by móc to szybciej ominąć. Chwała emulatorom za klawisz turbo! Przynajmniej mój emulator Atari ma takie turbo wyzwalane klawiszem F7. Gdy już któryś raz z kolei widziałem kręcące się koło, odruchowo wciskałem nerwowo fire, by skrócić oczekiwanie. Oczywiście w ten sposób, gdy pojawiały się opcje do wyboru od razu którąś się wybiera i – uwaga – po wybraniu nie można już powrócić do ich ponownego wyboru, więc przypadkowe kliknięcie sprawia, że trzeba wykonać niechciany ruch. User experience zbliżone do grania w czerwono-niebieskie Reversi na czarno-białym telewizorze.

Dzięki tym rewelacyjnym doznaniom wzrokowym i umysłowym zauważyłem, że udało nam się stracić koło pół godziny na odgadnięcie zaledwie 2 czy 3 haseł. Młody się cieszył, że może pograć i nie zwracał uwagi na utrudnienia (i tak to ja obsługiwałem grę, a on jedynie mówił co mam robić). Żona znudzona wolała patrzeć w swój komputer.

Patrząc na to dzieło przypomniałem sobie, że ja też napisałem kiedyś Koło fortuny na Atari i nawet były w nim animowane obroty odkrywanych liter. Tym sposobem przypomniała mi się jeszcze inna gra, którą miałem jeszcze w czasach DOSa na PC. Była to całkiem sprawnie zrobiona wersja Koła pod tytułem Zgadula. Gra, jak na tamte czasy, była napisana zupełnie nieźle, wyglądała przyzwoicie, a przede wszystkim miała – co najważniejsze – sprawny interfejs użytkownika! Litery podawało się myszką lub z klawiatury, więc szybkość gry była wystarczająca. Gdy grało się samemu, pozostałych dwóch graczy zastępował komputer pod uroczymi imionami Antoś i Kunegunda, co mnie zawsze bardzo bawiło ;). Ze starych wersji Kół fortuny, ta gra prezentuje się najlepiej i jeśli grać, to właśnie w nią. Chociaż podejrzewam, że są nowsze i lepsze wersje tej gry – nie sprawdzałem w sieci.

Po krótkich poszukiwaniach w Google udało mi się znaleźć tę grę, ściągnąć ją i przy pomocy DOSBOXa bez problemu uruchomić. Działa! I nadal gra się w nią tak fajnie, jak wtedy, gdy w telewizji leciało Koło fortuny. Niestety po chwili grania gra się zawiesiła. Nie pamiętam czy zdarzało jej się tak zawsze, czy problem jest może w wersji, którą znalazłem w sieci. Trudno. I tak fajne 😉